27 มิถุนายน 2556
โดย Pruay Salty Head
คืนก่อนหน้านี้ผมนอนไม่หลับ ตื่นมาแต่เช้า แน่ละ ผมกำลังจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงชีวิตอย่างฉับพลัน ใครจะไปนอนหลับ
หลัง จากตื่น ผมเดินอ้อยอิ่งดูรอบๆบ้านเป็นการสั่งลา อาบน้ำแต่งตัวรอเวลาออกจากบ้าน หลังจากสลับสับเปลี่ยนเส้นทางการเดินทางหลายต่อ เพราะกลัวใครจะตาม แล้วทำให้แผนการล่ม โดนจับเสียก่อน ในที่สุดผมก็มานั่งอยู่ที่ร้านเส่ย สถานีรถไฟสามเสน ในเวลาเลยเที่ยงมาไม่นาน
ผมอยากกินอาหารที่ผมอยาก กินก่อนเดินทางไกล เนื้อแดดเดียวทอดที่ีแนมด้วยใบมะกรูดจิ้มกับซอสพริก ผัดไข่กระเทียมดอง ต้มปลาทู และแน่นอน เบียร์ไฮเนเก้น จริงๆปกติ ผมไม่กินค่อยกินเบียร์ตั้งแต่หัววัน แต่วันนี้เอาซะหน่อย นัยว่าเป็นการปลุกปลอบใจ และล่ำลา
ใกล้เวลาพาหนะที่ผมจะโดยสารเดิน ทางไกลเคลื่อนตัวมา ผมเช็คบิล ขยับตัวเดินข้ามมายืนคนละฝั่งกับร้านเส่ย ขณะยืนรออยู่ มีนักศึกษาสาวซึ่งเธอบอกภายหลังว่า มาจากโพลของมหาวิทยาลัยกรุงเทพ กำลังไล่เดินถามคนแถวนั้นทำแบบสอบถาม เมื่อพวกเธอขยับเข้ามาใกล้ผม จึงได้รู้ว่าเป็นแบบสอบถามเรื่องอุปสรรคในการพัฒนาประเทศ !
เขากำลัง ทำแบบสอบถามเรื่องอุปสรรคในการพัฒนาประเทศ หลังจากมีการล้อมฆ่าประชาชนที่มาเรียกร้องให้ยุบสภากลางเมืองหลวงผ่านไป เดือนเดียว! นี่ถ้าผมเอาส้นตีนเขียนได้ผมคงจะทำ
ผมก็ทำแบบสำรวจไป ไล่ดูตามหัวข้อแล้ว พวกที่ถูกทำให้เป็นช้อยส์ให้เลือกในข้อต่างๆ ก็มีแค่นักการเมือง ประชาชน ข้าราชการ ทหาร ตำรวจ พอถึงข้อให้เขียนแสดงความเห็น ผมเลยกรอกลงไปว่า อุปสรรคจริงๆที่ต้องควรพูดถึงมันมีมากกว่านี้อีก แต่ผมพูดไม่ได้เพราะกฏหมายไม่อนุญาติให้พูด!
แล้วพาหนะที่ผมต้องโดยสารก็เคลื่อนเข้าสู่ชานชลา
ค่ำคืนนั้น ผมนอนมองปลายตีนตัวเองในตู้นอนชั้นบนมุ่งหน้าสู่ชายแดนประเทศไทย
วัน ใหม่มาถึงมาใกล้สู่ชายแดน เพื่อนร่วมทางในพาหนะที่ผมนั่งมา ทยอยลงไปตามทางจนที่นั่งโล่งไปหมด ยิ่งทำให้ดูว้าเหว่ ผมต้องพยายามระงับความตื่นเต้นไว้ เพราะผมกำลังจะแทงเดิมพันครั้งสำคัญ ถ้ามีอุปสรรคข้ามชายแดนไม่ได้ เสรีภาพของผมอาจจะหมดไป อาจจะต้องไปอยู่ในคุกแทน แต่ผมมั่นใจว่าตั้งแต่โดนจับไปสอบสวนผมเก็บตัวเงียบไม่กระโตกกระตากและทำ เนียนว่าผมจะเป็นพลเมืองดีของประเทศตามนิยามของผู้ปกครองประเทศในขณะนั้น มันคงจะทำให้ผมผ่านแดนไปได้ไม่ยากนัก
แล้วพาหนะที่ผมโดยสารมาก็จอด นิ่งที่จุดผ่านแดน ผมแบกเป้ใบใหญ่ เพื่อลงไปต่อแถวสแตมป์พาสปอร์ต แล้วก็ถึงคิวผม อย่าแปลกใจถ้าผมดูหนังเรื่อง Argo แล้วผมจะลุ้นไปกับตัวละครในหนังจนเอาตีนจิกพื้น
ผมยื่นพาสปอร์ตผมไป แทงเดิมพัน เกมส์แรกที่ฝั่งประเทศไทยผมผ่าน ผมระงับความดีใจไว้ไม่ให้ออกนอกหน้า ผมไปรอที่เกมส์ต่อไปที่ฝั่งประเทศเพื่อนบ้าน คราวนี้ผมต้องเปิดกระเป๋าให้ดูนิดหน่อย คงเป็นเพราะกระเป๋ามันใหญ่เลยเป็นที่สงสัย ผมบอกผมจะล่องไปถึงอินโดนีเซียตามสคริปที่เตรียมไว้ แล้วเกมส์นี้ผมก็ผ่านไป ไม่ยาก
ผมข่มความดีใจไว้เหมือนเดิม เก็บสัมภาระขึ้นไปนั่งที่ที่เดิม ที่พาหนะคันเดิม ขณะผมนั่งรอผู้โดยสารคนอื่นที่กำลังทำเรื่องผ่านแดนอยู่ จู่ๆก็มีเสียงเจ้าหน้าที่โวยวายขึ้นมา ทำเอาผมตกใจ แต่กลายเป็นว่าเจ้าหน้าที่โวยว่ากระเป๋าใครวางอยู่บนนี้ ทำไมไม่เอาลงไปเช็คผ่านแดนด้วย ซึ่งปรากฏว่าเป็นของฝรั่งสองตัวที่ไม่รู้ขั้นตอนการผ่านแดนของประเทศโลกที่ สาม ผมถอนหายใจโล่งอกไปไม่ใช่เรื่องของผม
ราว 30 นาที พาหนะที่ผมนั่งอยู่บนนั้นจอดนิ่งสงบคร่อมชายแดนอยู่ ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ว่าความรู้สึกผมขณะนั้นมันเนิ่นนานเพียงใด ราวกับว่าชีวิตกำลังหาจุดเปลี่ยนอยู่ ผมนึกในใจในขณะนั้นว่า ถ้าเกมส์ต่อไป พาหนะที่ผมนั่งอยู่เคลื่อนตัวออกเมื่อไหร่ โดยมีผมติดไปด้วย นั่นแสดงว่าผมจะมีเสรีภาพนับจากวินาทีนั้น
เสียงล้อเหล็กบดราง ความรู้สึกเหมือนมีสิ่งกำลังเคลื่อนไหว ภาพภายนอกพาหนะที่ผมนั่งอยู่เคลื่นถอยหลังอย่างช้าๆ ช้าๆ ผมยิ้มโล่งอก หยิบกล้องคู่ใจที่พึ่งเอาตัวเก่าไปเปลี่ยนเป็นตัวใหม่สองวันก่อนหน้านี้ออก มา ผมเดินไปด้านหลังพาหนะที่ผมนั่งอยู่ หยิบกล้องขึ้นมาบรรจงกด ความรู้สึกขณะนั้นระคนกันระหว่างความสุข ความเศร้า
มันเป็นภาพสุดท้ายที่ผมมองเห็นประเทศไทย ในขณะที่ผมค่อยๆเคลื่อนตัวห่างออกไปๆ
ณ ขณะนั้น วันนั้นคือวันที่ 28 มิถุนายน 2553 เกือบ 4 สัปดาห์หลังจากผมถูกนำตัวไปสอบสวนที่ DSI ในคดีหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ
ปล. จริงๆภาพนี้ผมเคยส่งไปแสดงที่งาน "ศิลปะเพื่อเสรีภาพ" ที่สถาบันปรีดี ระหว่างวันที่ 21- 28 กุมภาพันธ์ที่ผ่านมา
ผมเขียนข้อความประกอบภาพถ่ายไปว่า
Pruay Salty Head เป็นผู้ต้องหาคดี 112
เกือบ 3 ปีที่แล้ว เขาหลบหนีออกจากประเทศ
นี่คือภาพสุดท้ายที่เขามองกลับมายังประเทศไทยในวันนั้น
ผ่านวันเวลาจากวันนั้น จนถึงวันนี้
ยังมีผู้ถูกจับกุมคุมขังด้วยมาตรา 112 อยู่มากมาย
คงไม่ต้องถามว่า วันนี้ประเทศไทย มีเสรีภาพพอหรือยัง
Pruay Salty Head
27 มิถุนายน 2556
คืนก่อนหน้านี้ผมนอนไม่หลับ ตื่นมาแต่เช้า แน่ละ ผมกำลังจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงชีวิตอย่างฉับพลัน ใครจะไปนอนหลับ
หลัง จากตื่น ผมเดินอ้อยอิ่งดูรอบๆบ้านเป็นการสั่งลา อาบน้ำแต่งตัวรอเวลาออกจากบ้าน หลังจากสลับสับเปลี่ยนเส้นทางการเดินทางหลายต่อ เพราะกลัวใครจะตาม แล้วทำให้แผนการล่ม โดนจับเสียก่อน ในที่สุดผมก็มานั่งอยู่ที่ร้านเส่ย สถานีรถไฟสามเสน ในเวลาเลยเที่ยงมาไม่นาน
ผมอยากกินอาหารที่ผมอยาก กินก่อนเดินทางไกล เนื้อแดดเดียวทอดที่ีแนมด้วยใบมะกรูดจิ้มกับซอสพริก ผัดไข่กระเทียมดอง ต้มปลาทู และแน่นอน เบียร์ไฮเนเก้น จริงๆปกติ ผมไม่กินค่อยกินเบียร์ตั้งแต่หัววัน แต่วันนี้เอาซะหน่อย นัยว่าเป็นการปลุกปลอบใจ และล่ำลา
ใกล้เวลาพาหนะที่ผมจะโดยสารเดิน ทางไกลเคลื่อนตัวมา ผมเช็คบิล ขยับตัวเดินข้ามมายืนคนละฝั่งกับร้านเส่ย ขณะยืนรออยู่ มีนักศึกษาสาวซึ่งเธอบอกภายหลังว่า มาจากโพลของมหาวิทยาลัยกรุงเทพ กำลังไล่เดินถามคนแถวนั้นทำแบบสอบถาม เมื่อพวกเธอขยับเข้ามาใกล้ผม จึงได้รู้ว่าเป็นแบบสอบถามเรื่องอุปสรรคในการพัฒนาประเทศ !
เขากำลัง ทำแบบสอบถามเรื่องอุปสรรคในการพัฒนาประเทศ หลังจากมีการล้อมฆ่าประชาชนที่มาเรียกร้องให้ยุบสภากลางเมืองหลวงผ่านไป เดือนเดียว! นี่ถ้าผมเอาส้นตีนเขียนได้ผมคงจะทำ
ผมก็ทำแบบสำรวจไป ไล่ดูตามหัวข้อแล้ว พวกที่ถูกทำให้เป็นช้อยส์ให้เลือกในข้อต่างๆ ก็มีแค่นักการเมือง ประชาชน ข้าราชการ ทหาร ตำรวจ พอถึงข้อให้เขียนแสดงความเห็น ผมเลยกรอกลงไปว่า อุปสรรคจริงๆที่ต้องควรพูดถึงมันมีมากกว่านี้อีก แต่ผมพูดไม่ได้เพราะกฏหมายไม่อนุญาติให้พูด!
แล้วพาหนะที่ผมต้องโดยสารก็เคลื่อนเข้าสู่ชานชลา
ค่ำคืนนั้น ผมนอนมองปลายตีนตัวเองในตู้นอนชั้นบนมุ่งหน้าสู่ชายแดนประเทศไทย
วัน ใหม่มาถึงมาใกล้สู่ชายแดน เพื่อนร่วมทางในพาหนะที่ผมนั่งมา ทยอยลงไปตามทางจนที่นั่งโล่งไปหมด ยิ่งทำให้ดูว้าเหว่ ผมต้องพยายามระงับความตื่นเต้นไว้ เพราะผมกำลังจะแทงเดิมพันครั้งสำคัญ ถ้ามีอุปสรรคข้ามชายแดนไม่ได้ เสรีภาพของผมอาจจะหมดไป อาจจะต้องไปอยู่ในคุกแทน แต่ผมมั่นใจว่าตั้งแต่โดนจับไปสอบสวนผมเก็บตัวเงียบไม่กระโตกกระตากและทำ เนียนว่าผมจะเป็นพลเมืองดีของประเทศตามนิยามของผู้ปกครองประเทศในขณะนั้น มันคงจะทำให้ผมผ่านแดนไปได้ไม่ยากนัก
แล้วพาหนะที่ผมโดยสารมาก็จอด นิ่งที่จุดผ่านแดน ผมแบกเป้ใบใหญ่ เพื่อลงไปต่อแถวสแตมป์พาสปอร์ต แล้วก็ถึงคิวผม อย่าแปลกใจถ้าผมดูหนังเรื่อง Argo แล้วผมจะลุ้นไปกับตัวละครในหนังจนเอาตีนจิกพื้น
ผมยื่นพาสปอร์ตผมไป แทงเดิมพัน เกมส์แรกที่ฝั่งประเทศไทยผมผ่าน ผมระงับความดีใจไว้ไม่ให้ออกนอกหน้า ผมไปรอที่เกมส์ต่อไปที่ฝั่งประเทศเพื่อนบ้าน คราวนี้ผมต้องเปิดกระเป๋าให้ดูนิดหน่อย คงเป็นเพราะกระเป๋ามันใหญ่เลยเป็นที่สงสัย ผมบอกผมจะล่องไปถึงอินโดนีเซียตามสคริปที่เตรียมไว้ แล้วเกมส์นี้ผมก็ผ่านไป ไม่ยาก
ผมข่มความดีใจไว้เหมือนเดิม เก็บสัมภาระขึ้นไปนั่งที่ที่เดิม ที่พาหนะคันเดิม ขณะผมนั่งรอผู้โดยสารคนอื่นที่กำลังทำเรื่องผ่านแดนอยู่ จู่ๆก็มีเสียงเจ้าหน้าที่โวยวายขึ้นมา ทำเอาผมตกใจ แต่กลายเป็นว่าเจ้าหน้าที่โวยว่ากระเป๋าใครวางอยู่บนนี้ ทำไมไม่เอาลงไปเช็คผ่านแดนด้วย ซึ่งปรากฏว่าเป็นของฝรั่งสองตัวที่ไม่รู้ขั้นตอนการผ่านแดนของประเทศโลกที่ สาม ผมถอนหายใจโล่งอกไปไม่ใช่เรื่องของผม
ราว 30 นาที พาหนะที่ผมนั่งอยู่บนนั้นจอดนิ่งสงบคร่อมชายแดนอยู่ ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ว่าความรู้สึกผมขณะนั้นมันเนิ่นนานเพียงใด ราวกับว่าชีวิตกำลังหาจุดเปลี่ยนอยู่ ผมนึกในใจในขณะนั้นว่า ถ้าเกมส์ต่อไป พาหนะที่ผมนั่งอยู่เคลื่อนตัวออกเมื่อไหร่ โดยมีผมติดไปด้วย นั่นแสดงว่าผมจะมีเสรีภาพนับจากวินาทีนั้น
เสียงล้อเหล็กบดราง ความรู้สึกเหมือนมีสิ่งกำลังเคลื่อนไหว ภาพภายนอกพาหนะที่ผมนั่งอยู่เคลื่นถอยหลังอย่างช้าๆ ช้าๆ ผมยิ้มโล่งอก หยิบกล้องคู่ใจที่พึ่งเอาตัวเก่าไปเปลี่ยนเป็นตัวใหม่สองวันก่อนหน้านี้ออก มา ผมเดินไปด้านหลังพาหนะที่ผมนั่งอยู่ หยิบกล้องขึ้นมาบรรจงกด ความรู้สึกขณะนั้นระคนกันระหว่างความสุข ความเศร้า
มันเป็นภาพสุดท้ายที่ผมมองเห็นประเทศไทย ในขณะที่ผมค่อยๆเคลื่อนตัวห่างออกไปๆ
ณ ขณะนั้น วันนั้นคือวันที่ 28 มิถุนายน 2553 เกือบ 4 สัปดาห์หลังจากผมถูกนำตัวไปสอบสวนที่ DSI ในคดีหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ
ปล. จริงๆภาพนี้ผมเคยส่งไปแสดงที่งาน "ศิลปะเพื่อเสรีภาพ" ที่สถาบันปรีดี ระหว่างวันที่ 21- 28 กุมภาพันธ์ที่ผ่านมา
ผมเขียนข้อความประกอบภาพถ่ายไปว่า
Pruay Salty Head เป็นผู้ต้องหาคดี 112
เกือบ 3 ปีที่แล้ว เขาหลบหนีออกจากประเทศ
นี่คือภาพสุดท้ายที่เขามองกลับมายังประเทศไทยในวันนั้น
ผ่านวันเวลาจากวันนั้น จนถึงวันนี้
ยังมีผู้ถูกจับกุมคุมขังด้วยมาตรา 112 อยู่มากมาย
คงไม่ต้องถามว่า วันนี้ประเทศไทย มีเสรีภาพพอหรือยัง
Pruay Salty Head
27 มิถุนายน 2556
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น