"เราชนะแล้ว แม่ช้อย
เราชนะแล้ว" พลอยผลุนผลันเข้ามา
ในห้อง ระล่ำระลักพูดว่า ชนะแล้ว
ชนะแล้ว ซ้ำไปซ้ำมา
"ใจเย็นๆ แม่พลอย ค่อยพูดค่อยจากัน" ช้อยบอก
"ช้อยเนี่ย วันๆ อุดอู้อยู่แต่ในตำหนัก
รู้ไหม พ่อเทพเขาประกาศชัยชนะแล้วนะ" พลอยค้อนขวับ หงุดหงิดกับทีท่าเฉยเมยของแม่ช้อย
"เอ้า พลอย ย่ำรุ่งเมื่อวาน ที่ยึดกระทรวงยุทธนาได้ พ่อเทพก็ว่าชนะแล้วมิใช่รึ"
"นั่นมันชัยชนะกระทรวงยุทธนา วันนี้ชัยชนะนครบาล เหมือนกันเสียที่ไหน"
"ตายแล้ว พลอย ไปจู่ลู่ จู่จับที่ไหนที
ประกาศชัยชนะปาวๆ ทีแบบนี้ แม่พลอยมิต้องออกไปเหนื่อยไม่เว้นวันหรือนี่ ใจคอพ่อเทพจะยึดไปเรื่อย
จนชั้น โรงช้างโรงม้าท้ายวังเลยกระมัง" ช้อยหัวร่อร่า จนต้องรีบหยิบผ้ามาเช็ดน้ำหมาก
"ช้อยนะช้อย เซี้ยวจริงเทียว น่าจะเป่าหวีดใส่ให้หูแตกนัก"
พลอยหยิบหมากคำหนึ่งใส่ปาก
เคี้ยวหยับๆ แล้วพูดต่อ
"ชั้นไม่คุยกับช้อยแล้ว ชั้นไปสนุกกับพวกคุณๆ ท่านๆ ที่กำลังฉลองกันหน้านครบาลดีกว่า" พลอยลุกออก
จากห้องไป ทิ้งช้อยมองตามไปด้วยสายตาสงสารผู้เป็นเพื่อน
เสียงกุกกักที่ชั้นบนของตำหนัก ชวนให้ช้อยต้องมองขึ้นไป ก่อนจะพึมพำเบาๆว่า
"พลอย เอ๊ย พลอย ไม่มีใครชนะหรอก แม่พลอยก็ไม่ชนะ ชั้นก็ไม่ชนะ
คนชนะเค้าคุยกันอยู่ข้างบนนู่น แล้วเค้าก็จะชนะวันยังค่ำ"
ช้อยถดตัวไปที่หีบมุมห้อง หยิบสิ่งหนึ่งขึ้นมา เป็นรูปชายหนุ่มใบหน้าหมดจด
ยืนอยู่เบื้องหน้าพระที่นั่งอนันตสมาคม
มีลายมือเขียนอย่างบรรจงว่า
"ให้แม่ช้อยยอดดวงใจ ไว้เป็นที่รฤก
วันใดคนเราเท่ากัน วันนั้นรักเราคงสมหวังเสียที
ปิติ พรหมยิ่ง 24 มิถุนายน"
ช้อยหยิบรูปใบนั้นนั้นขึ้นมาแนบอก
น้ำตาเอ่อท้นขึ้นมาคลอเบ้า
"ช้อยของพี่ ไม่มีสิทธิ์ได้เจอวันที่คนเราเท่ากันเสียแล้ว แต่ขอให้วันนั้นเป็นของคนไทยจริงๆ เสียทีพี่จ๋า"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น