ความยุติธรรม ล่มสลาย มันตายแล้ว
ไม่เหลือแวว ให้ผองชน ได้ค้นหา
มือชั่วๆ ตัวอุบาทว์ อำมาตยา
รุกฆาตฆ่า บ้าเลือด อย่างเดือดดาล....
ไม่เหลือแล้ว สามัคคี ที่เคยเห็น
ไม่เหลือเช่น เอื้ออาทร คำอ่อนหวาน
ไม่หลงเหลือ ความร่มรื่น เคยชื่นบาน
ไม่เหลือบ้าน ชื่อสยาม นามแห่งไทย....
มืออัปรีย์ คอยชักใย ให้สับสน
สร้างมัวหม่น จนสามานย์ แต่กาลไหน
เติมความทุกข์ อำพราง อย่างสาใจ
เพราะวิปริต คิดจัญไร ไม่เลิกรา....
เหมือนเติมเชื้อ ความระเริง ให้เพลิงเผา
ชนซึมเศร้า เฝ้ารอวัน มากปัญหา
แผ่นดินแยก แตกล่ม จมทันตา
เตรียมเข่นฆ่า นองเดือด เลือดท่วมไทย....
๓ บลา / ๒๔ มี.ค.๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น