สุขสันต์คล้ายวันครบรอบวันเกิด 52 ปี สมยศ พฤกษาเกษมสุข (เกิด 20 กันยายน พ.ศ. 2504)
แด่คุณ สมยศ พฤกษาเกษมสุข เนื่องในวันเกิดครบ 52 ปี ในวันนี้
ด้วยความเคารพอย่างสูง
สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล
20 กันยายน 2556
ด้วยความเคารพอย่างสูง
สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล
20 กันยายน 2556
สู้เถิดพี่,
แม้ถนนสายนี้ปวดร้าวนัก
นี่คือทุกข์คือยาก
คือความแน่นหนักของนักต่อสู้
อุทิศอิสรภาพ
แลกความล้มเหลวของศัตรู
คือหินถมทางพาเราเดินสู่
ดวงแสงแห่งเสรี
สู้เถิดพี่,
ราชอาณาจักรนี้ไม่มีทางออก
สู้ให้คนจนตรอก
ทั้งไพร่ขี้ครอกได้มีศักดิ์ศรี
ขมขื่นกลืนลงคอ
อยู่เพื่อรอความหวังที่มี
ปักหมุดลงถนนนี้
ว่าไม่อาจประนีประนอม
สู้เถิดพี่,
แม้เหนื่อยมีมาพอแรง
เมื่อดอกไม้ต้องแสง
ภูเขาน้ำแข็งจักละลายหลอม
ผู้ไม่สูญเสียความกล้าหาญ
ขบถเพื่อฝันจนโลกยอม
ตำนานนี้จักขับกล่อม
หัวใจคนแพ้ให้เบิกบาน
สู้เถิดพี่,
ไม่ว่าวันนี้ใครจะทิ้งเราไป
โดดเดี่ยวกลางผู้ประกาศชัย
ยืนหยัดไว้ให้โลกกล่าวขาน
ชัยชนะของเลนิน
มิย่อยลยินต่อความร้าวราน
กรงเหล็กมิใช่กำแพงบ้าน
อีกไม่นานมันจะพังลง
กลางเปลวไฟไหม้แดง
คราบน้ำตาไม่เคยแห้งเหือด
เพื่อนเราตายจมกองเลือด
เสียงปืนเดือดบนถนน
ถามหัวใจของเราเถิดว่า
เขาคิดราคาความเป็นคน
ชีวิตประชาชน
พลเมือง - ถูก หรือ แพง
ไม่มีใครสู้เพื่อตาย
ในประเทศประชาธิปไตย
แต่เพื่อนเราสู้แล้วตาย
เดินทางไกลอีกกี่ล้านปีแสง
ใช้เนื้อหนังเท่าไหร่
ตอกลงไปเป็นเส้นสายลายแทง
อย่าใช้เลือดคนเสื้อแดง
เขียนสัญญาแห่งการปรองดอง
ปรองดองเพื่อเริ่มนับหนึ่ง
ถึงร้อยแล้วให้เขาฆ่าเราใหม่
เสียสละและอภัย
อยู่กันไปในโลกขมขม
นั่งมองพระจันทร์ด้านเดียว
รักเพื่อนร่วมชาติอย่างเกลียวกลม
สบถกับสายลม
กูขื่นขมกับรักลวงลวง
อย่าบอกให้ลืมแผลเก่า
แต่โปรดบอกเราจะรักษาอย่างไร
ปลายมีดคมเขาโถมใส่
เกิดรอยแผลใหม่ไม่เคยขาดช่วง
ฝนเลือดเดือนเมษา
ดาวพฤษภาลับไปกี่ดวง
คนตายไม่กลับมาทวง
คำสัญญาที่เคยมีร่วมกัน
ถามหัวใจของเราเถิดเพื่อน
หมู่ดาวเถื่อนยังคอยคำตอบ
เดินกลับไปใต้กะลาครอบ
ละทิ้งระบอบที่เราใฝ่ฝัน
ยัดเยียดให้คนธรรมดา
เป็นผู้เสียสละตลอดกาล
ท่องคำไม่ลืมไปวันวัน
หรือเพื่อเยียวยาอาการลืม
...........
เมื่อ สายๆ ไปเรือนจำหลักสี่ ต่อด้วยเรือนจำพิเศษกรุงเทพ ถึงรอบเยี่ยมที่เก้า ผมเป็นคนที่ 3 ที่ก้าวเข้ามาในห้อง มีโทรศัพท์สำหรับพูดคุยผ่านลูกก รง 2 เครื่อง วางว่างอยู่ ผมหยิบหูเครื่องหนึ่งขึ้นมา เริ่มบทสนทนาด้วยประโยคแรกว่า. แฮปปี้เบิร์ทเดย์พี่
หูโทรศัพท์อีกข้างหนึ่งอยู่ในมื อของ สมยศ พฤกษาเกษมสุข 22. กันยา ประชาชนรอผ่านพ้นวิกฤต 3 ประการร่วมกัน เริ่มต่นด้วยผ่าน พรบ.นิรโทษกรรม
แม้ถนนสายนี้ปวดร้าวนัก
นี่คือทุกข์คือยาก
คือความแน่นหนักของนักต่อสู้
อุทิศอิสรภาพ
แลกความล้มเหลวของศัตรู
คือหินถมทางพาเราเดินสู่
ดวงแสงแห่งเสรี
สู้เถิดพี่,
ราชอาณาจักรนี้ไม่มีทางออก
สู้ให้คนจนตรอก
ทั้งไพร่ขี้ครอกได้มีศักดิ์ศรี
ขมขื่นกลืนลงคอ
อยู่เพื่อรอความหวังที่มี
ปักหมุดลงถนนนี้
ว่าไม่อาจประนีประนอม
สู้เถิดพี่,
แม้เหนื่อยมีมาพอแรง
เมื่อดอกไม้ต้องแสง
ภูเขาน้ำแข็งจักละลายหลอม
ผู้ไม่สูญเสียความกล้าหาญ
ขบถเพื่อฝันจนโลกยอม
ตำนานนี้จักขับกล่อม
หัวใจคนแพ้ให้เบิกบาน
สู้เถิดพี่,
ไม่ว่าวันนี้ใครจะทิ้งเราไป
โดดเดี่ยวกลางผู้ประกาศชัย
ยืนหยัดไว้ให้โลกกล่าวขาน
ชัยชนะของเลนิน
มิย่อยลยินต่อความร้าวราน
กรงเหล็กมิใช่กำแพงบ้าน
อีกไม่นานมันจะพังลง
กลางเปลวไฟไหม้แดง
คราบน้ำตาไม่เคยแห้งเหือด
เพื่อนเราตายจมกองเลือด
เสียงปืนเดือดบนถนน
ถามหัวใจของเราเถิดว่า
เขาคิดราคาความเป็นคน
ชีวิตประชาชน
พลเมือง - ถูก หรือ แพง
ไม่มีใครสู้เพื่อตาย
ในประเทศประชาธิปไตย
แต่เพื่อนเราสู้แล้วตาย
เดินทางไกลอีกกี่ล้านปีแสง
ใช้เนื้อหนังเท่าไหร่
ตอกลงไปเป็นเส้นสายลายแทง
อย่าใช้เลือดคนเสื้อแดง
เขียนสัญญาแห่งการปรองดอง
ปรองดองเพื่อเริ่มนับหนึ่ง
ถึงร้อยแล้วให้เขาฆ่าเราใหม่
เสียสละและอภัย
อยู่กันไปในโลกขมขม
นั่งมองพระจันทร์ด้านเดียว
รักเพื่อนร่วมชาติอย่างเกลียวกลม
สบถกับสายลม
กูขื่นขมกับรักลวงลวง
อย่าบอกให้ลืมแผลเก่า
แต่โปรดบอกเราจะรักษาอย่างไร
ปลายมีดคมเขาโถมใส่
เกิดรอยแผลใหม่ไม่เคยขาดช่วง
ฝนเลือดเดือนเมษา
ดาวพฤษภาลับไปกี่ดวง
คนตายไม่กลับมาทวง
คำสัญญาที่เคยมีร่วมกัน
ถามหัวใจของเราเถิดเพื่อน
หมู่ดาวเถื่อนยังคอยคำตอบ
เดินกลับไปใต้กะลาครอบ
ละทิ้งระบอบที่เราใฝ่ฝัน
ยัดเยียดให้คนธรรมดา
เป็นผู้เสียสละตลอดกาล
ท่องคำไม่ลืมไปวันวัน
หรือเพื่อเยียวยาอาการลืม
...........
เมื่อ สายๆ ไปเรือนจำหลักสี่ ต่อด้วยเรือนจำพิเศษกรุงเทพ ถึงรอบเยี่ยมที่เก้า ผมเป็นคนที่ 3 ที่ก้าวเข้ามาในห้อง มีโทรศัพท์สำหรับพูดคุยผ่านลูกก
หูโทรศัพท์อีกข้างหนึ่งอยู่ในมื
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น